μεγέθυνση

Ας μιλήσουμε για τείχη, όχι σαν εκείνο που έπεσε πριν από 20 χρόνια. Εκείνο έγινε Ιστορία και σουβενίρ. Εννοώ τα άλλα τείχη, της αθόρυβης καθημερινότητας, ορατά και αόρατα, ταπεινά και μεγάλα, ανεπαίσθητα χτισμένα και ανυπέρβλητα , αιώνια, πολλά χωρίς προοπτική να πέσουν. Tείχη σαν τη φτώχεια που κρύβουν τα απλωμένα χέρια της ανάγκης πια σε κάθε πεζοδρόμιο. Ένας στους τέσσερις πένεται, λένε οι στατιστικές. Τείχος το ρίγος του ρημαγμένου αγοριού μέρα μεσημέρι στο Φιλιον να ζητάει ψιλά για τη δόση του. Θερίζουν τα ναρκωτικά, αλλά δεν πουλάνε στα media. Τείχος το αφανισμένο πρόσωπο της Κούνεβα -θα τους πιάσουν ποτέ;- τείχος οι 99 σφαίρες του ακατανόητου μίσους στην Αγία Παρασκευή. Τα σχολεία χωρίς γνώση, τα σπασμένα πανεπιστήμια χωρίς αύριο με ποδοσφαιρικού τύπου φοιτητικές συγκρούσεις όχι πια για ιδέες, τείχος μια χώρα που δεν μπορεί να δώσει δουλειά αλλά διαπληκτίζεται δημόσια για την απόσυρση των ΙΧ, τείχος η Εκκλησία που δεν θέλει να ανοίξει το παγκάρι της. Τείχος ο τρόπος που μερικοί πολιτικοί προφέρουν τη λέξη «πατρίδα», σαν να μην μας χωράει όλους. Τείχος τα μαραμένα λουλούδια στις αγκαλιές των ξένων στα σταυροδρόμια. Τείχος κάθε εγκατάλειψη, τείχος η αδυναμία μας να καταλάβουμε πόσο αλλάξαμε ως κοινωνία. Τείχος ο φόβος να πιστέψεις ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Τείχος και η απουσία σου. από Μαρία Χούκλη protagon.gr
skitso.biz