Μάχη με τον καρκίνο δίνει η Γκιζέλα Ντάλι

Βλέπει κατάματα το θάνατο, του χαμογελάει, του κλείνει πονηρά το μάτι και τραγουδάει Δημήτρη Μητροπάνο και «Οσοι με το χάρο γίναν φίλοι»! Αυτή είναι η Γκιζέλα Ντάλι. Παλικάρι μέχρι την τελευταία στιγμή. «Μοναξιά μου όλα», αλλά με υπερηφάνεια και ψηλά το κεφάλι. Οι αφηγήσεις της σοκάρουν. «Αρχισα να πετάω πράγματα. Γιατί να περιμένω άλλοι να μαζεύουν το σπίτι μου; Δεν το θέλω. Θα τα φτιάξω όλα μόνη μου!» εξομολογείται στην «Espresso».

Ενα μαγαζί που έκλεισε. Αυτό πιστεύει ότι είναι η ζωή της. Δεν κάνει εκποίηση. Δεν πουλάει μπιτ παρά, απλώς πετάει τα πράγματά της. Στην πόρτα του σπιτιού της στην Απείρανθο Νάξου, μια επιγραφή γράφει: «Δεν δέχομαι επισκέψεις λόγω ασθένειας. Ευχαριστώ».

Η Ελληνίδα Μπριζίτ Μπαρντό -όπως την αποκαλούσαν τη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου- το τελευταίο διάστημα είναι κλεισμένη στο σπίτι της στη Νάξο. Δεν βλέπει ψυχή. Από τη μια η κατάσταση της υγείας της που χειροτερεύει και από την άλλη η έξαρση των ιώσεων που παρατηρείται στη χώρα μας έχουν κάνει την ηθοποιό να επιζητά την απομόνωση.

Οποιος θέλει να της μιλήσει της τηλεφωνεί. Πολλοί μπορεί να νομίζουν ότι η επάρατη
νόσος την έχει ρίξει ψυχολογικά. Εκείνη όμως το αντιμετωπίζει παλικαρίσια. Και σε αυτή τη μάχη κλείνει κοροϊδευτικά το μάτι στο χάρο και παλεύει με όπλα της την αγάπη του κόσμου και των δικών της. Ο Λάκης Λαζόπουλος με το «Τσαντίρι» του είναι η μόνη της συντροφιά στο Γολγοθά που ανεβαίνει εδώ και χρόνια. Πρώτα ήρθε η επάρατη νόσος και μετά ο ποταμός που της τα πήρε όλα. Η πλημμύρα ρήμαξε τα πάντα... Οχι όμως τις αναμνήσεις και τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες που παραπέμπουν στη χρυσή εποχή του σινεμά. Τότε που η Γκιζέλα Ντάλι ήταν σύμβολο του σεξ, ενώ στην προσωπική της ζωή η Αδαμαντία -όπως είναι το πραγματικό της όνομα- γύριζε τον κόσμο ολόκληρρο μ’ ένα τροχόσπιτο και δεν την ένοιαζε για το αύριο. Τότε που οι καρδιές των αντρών σκιρτούσαν και μόνο σ’ ένα βλέμμα της. Η «Espresso» την αναζήτησε κι εκείνη σε μια συνέντευξη από καρδιάς -και μάλιστα ενώ επιδεινώνεται η κατάσταση της υγείας της, ο καρκίνος έχει κάνει μετάσταση στα οστά- χαμογελάει και δίνει μαθήματα ζωής.


Μοναξιά μου όλα!

«Είμαι ωραία, δεν ανοίγω την πόρτα, δεν με ενοχλεί κανείς και την έχω καταβρεί. Ισως αυτό με κρατάει, ότι είμαι ήρεμη. Δεν πατάει κανείς γιατί έχω βάλει και μια μεγάλη ταμπέλα που λέει: “Δεν δέχομαι επισκέψεις λόγω ασθένειας”. Ερχονται απέξω, τη βλέπουν και φεύγουν», μας λέει και προσθέτει: «Δεν έρχομαι σε επαφή με κανέναν, γιατί είμαι πολύ ευάλωτη στα μικρόβια -άλλωστε υποβάλλομαι σε ειδικές θεραπείες- και ο οργανισμός μου είναι πολύ εξασθενημένος. Τόσες εγχειρήσεις και τόσο ξένο αίμα που μου έβαλαν, μου έριξαν το ανοσοποιητικό. Δεν συναντώ κανέναν, για να μην κολλήσω και κάτι άλλο. Τα πράγματα από το σούπερ μάρκετ και τα φάρμακα μου τα φέρνει ο κουμπάρος μου. Αλλά δεν μπαίνει μέσα, τα αφήνει έξω από την πόρτα. Εχω αλλάξει τρόπο ζωής», μας λέει και συνεχίζει: «Ημουν μοναχική, αλλά τώρα έχω παραγίνει. Ολη μέρα γυρίζω μέσα στο σπίτι με τις παντόφλες».


Η ζωή είναι ωραία

Ο κόσμος την αγαπάει και της τηλεφωνεί από κάθε γωνιά της Ελλάδας κι εκείνη τους απαντά με την αισιοδοξία που τη χαρακτηρίζει: «Να μην αγωνιά κανένας για μένα. Είμαι μια χαρά, το μυαλό μου δουλεύει ωραιότατα, περνάω όμορφα και έχω συμβιβαστεί με τον καρκίνο. Η ζωή με έκανε δυνατή. Αυτό είναι μία ακόμη δοκιμασία. Εμένα μπορεί αυτή η ζωή να είναι η τελευταία μου, γιατί δεν αφήνω απογόνους. Πρέπει, όσο μπορώ, να είμαι προπονημένη, γιατί αν κατά 50% υπάρχει μετά το θάνατο κάτι, θα πάω κάπου καλύτερα. Πριν άκουγα ένα τραγούδι του Ζαμπέτα που λέει: “αφού μια μέρα θα πεθάνουμε, παράτα τα όλα και ρίχ’ τα στη φουφού”. Τότε λοιπόν εγώ λέω “ουστ”. Σε ό,τι με ενοχλεί λέω το ίδιο. Δεν με νοιάζει τίποτα. Ξέρω ότι έχω μπροστά μου το θάνατο και κάθε στιγμή τη ζω ευτυχισμένα. Αφού εκεί θα πάω μια μέρα, τι σήμερα τι αύριο... Ποιος ξέρει άλλωστε την ώρα του... Εχει κανείς συμβόλαιο; Εμένα, λοιπόν, ο Θεός τι μου έχει κάνει; Μου είπε: “Tελείωσε το συμβόλαιό σου με τη ζωή και ανάλογα θα δούμε. Κάτσε εκεί και βλέπουμε”. Ομως συμβόλαιο δεν έχω. Το είδα αυτό το πράγμα. Αυτό πριν δεν το είχα αντιληφθεί. Νόμιζα ότι θα ζούσα αιώνια. Στενοχωριόμουν που μου πήρε το σπίτι ο ποταμός ή γιατί μου έσπασε ένα φλιτζάνι. Είναι πολύ ωραία η ζωή αν σταματήσουμε να την παίρνουμε στα σοβαρά, όταν καταλάβουμε ότι δεν είναι τίποτα. Πρέπει να περνάμε καλά, να γελάμε. Είναι αυτό που έχει πει ο Επίκουρος: “Η ανάγκη είναι κακό, αλλά δεν είναι ανάγκη να έχεις ανάγκη”. Αν δεν έχεις ανάγκη τίποτα, είσαι ελεύθερος και όταν είσαι ελεύθερος είσαι ευτυχής».


Η αυλαία πέφτει...

Η ηθοποιός μάς μιλάει για το τέλος της ζωής της, που δεν φοβάται να το δει κατάματα. Γι' αυτό, φροντίζει μόνη της τις τελευταίες λεπτομέρειες: «Αρχισα να πετάω πράγματα. Γιατί να περιμένω το τέλος και άλλοι να μαζεύουν το σπίτι μου; Δεν το θέλω. Θα τα φτιάξω όλα μόνη μου».

Μοναδική συντροφιά της, εκτός από το τηλέφωνο, είναι ο Λάκης Λαζόπουλος, που περιμένει κάθε Τρίτη να τον δει για να γελάσει. Οταν θέλει να πάρει δύναμη, ένα πράγμα κάνει: «Φοράω το πουκάμισο του πατέρα μου και το δαχτυλίδι της μητέρας μου. Λένε ότι πράγματα που τα έχουν φορέσει έχουν πάνω την αύρα του ανθρώπου που τα είχε. Ετσι, νιώθω ότι με προστατεύουν και είναι δίπλα μου».

Οι μέρες κυλούν στην Απείρανθο της Νάξου μοναχικά αλλά και δημιουργικά για την Γκιζέλα, αφού όταν έχει καλή μέρα, βγαίνει στον κήπο της και στην αυλή της και θαυμάζει το μικρό της παράδεισο. Τις χελωνίτσες και τα σκαντζοχοιράκια που έχουν κάνει την εμφάνισή τους και της κρατούν συντροφιά τα πρωινά που λέει καλημέρα στη ζωή. Εκείνη, έτσι απλά, τους χαρίζει το παλικαρίσιο χαμόγελό της.
Espressonews