Το νέο ΕΘνικό Θέατρο ανοίγει και πάλι τις πόρτες του

Το Εθνικό Θέατρο άνοιξε και πάλι τις πόρτες του και περιμένει να υποδεχτεί το θεατρόφιλο κοινό. Το υπέροχο νεοκλασικό του Τσίλλερ φωταγωγημένο και λαμπερό σαν πανάκριβο κόσμημα στολίζει την περιοχή του κέντρου λίγο πιο κάτω από την Ομόνοια.

Πέρασαν οκτώ ολόκληρα χρόνια για να πετάξει από πάνω του τα συντρίμμια που του άφησε ο καταστροφικός σεισμός του ’99, να επουλώσει τις πληγές του και να ξαναγεννηθεί έτσι ακριβώς όπως το φαντάστηκε και το ονειρεύτηκε ο Νίκος Κούρκουλος. Το κτίριο-φάντασμα της οδού Αγίου Κωνσταντίνου, ένα σκοτεινό εργοτάξιο που μόνο θλίψη προκαλούσε στους περαστικούς, μεταμορφώθηκε ξανά σε θέατρο, σε ναό της Τέχνης για θεατρίνους και θεατές. Το όραμα του αξέχαστου ηθοποιού έγινε επιτέλους πραγματικότητα δύο χρόνια μετά τον θάνατό του.


Συγκρούσεις

Για δεκατρία ολόκληρα χρόνια, όσο καιρό ο Νίκος Κούρκουλος το υπηρέτησε από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή, εργαζόταν και πάλευε για να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Κορυφαίος ηθοποιός και επιτυχημένος θεατράνθρωπος ο ίδιος (είχε δημιουργήσει το δικό του θέατρο «Κάπα» στην Κυψέλη), γνώριζε καλά τα μονοπάτια που οδηγούν στην επιτυχία. Πολλές φορές, χρειάστηκε να συγκρουστεί με το δυσκίνητο και γραφειοκρατικό κράτος προκειμένου να εξασφαλίσει τα απαραίτητα κονδύλια και να ξεπεράσει τα εμπόδια που καθυστερούσαν την πραγματοποίηση του ονείρου του.

«Οταν θα φύγουν οι σκαλωσιές και θα λειτουργήσει,θα ανεβώ πάνω στη σκηνή και θα φωνάζω από τη χαρά μου» ας είχε πει σε ανύποπτο χρόνο. Ο Νίκος Κούρκουλος ήθελε να βλέπει την πρώτη κρατική σκηνή της χώρας γεμάτη με κόσμο. Εκανε θέατρο για πολλούς και όχι για λίγους και το πέτυχε. Επί των ημερών του, το Εθνικό Θέατρο ανέβασε επιτυχημένες παραστάσεις και στα ταμεία του σχηματίζονταν ουρές. Βρισκόταν εκεί ώς το τέλος, ακόμη και όταν η αρρώστια του άρχισε να γίνεται επίμονη και να τον βασανίζει. Ηταν ένας διευθυντής με ανοιχτή την πόρτα του σε όλους. Και στις πρεμιέρες, όταν παρακολουθούσε τον κόσμο να χειροκροτεί με ενθουσιασμό μια επιτυχημένη παράσταση και να φωνάζει «μπράβο», χαιρόταν κρυφά. Τον είχαμε δει να δακρύζει.

Το 1998 έκανε στο υπουργείο Πολιτισμού την πρώτη δραματική έκκληση: «Το Εθνικό καταρρέει, βοηθήστε μας!». Την επόμενη χρονιά, ο μεγάλος σεισμός της Αθήνας το αποτελείωσε και το σημάδεψε με το κόκκινο της καταστροφής. Και το 2001 η κεντρική σκηνή έβαλε λουκέτο. Από τότε ξεκίνησε και η μεγάλη προσπάθεια του Νίκου Κούρκουλου για την αποκατάστασή του και σταμάτησε μόνον όταν ο ηθοποιός έκλεισε τα μάτια του για πάντα.


Η νέα σελίδα

Η κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου εγκαινιάστηκε με το έργο του Δημήτρη Παπαϊωάννου «Πουθενά». Υπερσύγχρονη, σχεδόν διπλάσια και εξοπλισμένη με μηχανισμούς που παρέχουν δυνατότητες εναλλαγής σκηνικών ανάλογα με τις απαιτήσεις τής κάθε παράστασης. Περιστρεφόμενη και με καταπακτές που ανεβάζουν και κατεβάζουν βαγόνια τα οποία κινούνται αθόρυβα σε ράγες και αντέχουν το βάρος πέντε τόνων.

Το νεοκλασικό του Τσίλλερ, κτίσμα του 1900, εντυπωσιάζει ξανά τους επισκέπτες του με τον θαυμάσιο διάκοσμο, που σε ένα μεγάλο μέρος συντηρήθηκε και σε ένα μεγαλύτερο αναπαράχθηκε. Κοσμείται από παραστάσεις εμπνευσμένες από την αρχαία ελληνική τέχνη, μίσχους, πουλιά και ερωτιδείς. Ολα όσα είχαν εξαφανιστεί από τις αλλεπάλληλες στρώσεις μπογιάς ενός αιώνα! Ξύλινα καθίσματα ντυμένα με κόκκινο βελούδο, ημικυκλικοί εξώστες με χρυσά ξυλόγλυπτα, ζωγραφισμένα αγγελάκια, και ένας πολυέλαιος τεραστίων διαστάσεων. Ο προϋπολογισμός άγγιξε τα 29,3 εκατομμύρια ευρώ.

Η νέα σκηνή του Εθνικού που φέρει το όνομα «Νίκος Κούρκουλος» εγκαινιάστηκε πέρυσι. Με τη λειτουργία και της μεγάλης κεντρικής σκηνής το θέατρο γυρίζει σελίδα. Και περιμένει εμπνευσμένους δημιουργούς να το διατηρήσουν ζωντανό κύτταρο πολιτισμού, να το σεβαστούν και να το αναδείξουν. Ο Νίκος Κούρκουλος από εκεί ψηλά όπου βρίσκεται θα χαμογελάει ευτυχισμένος...
Espressonews